Apostolstwo Chorych liczy sobie blisko sto lat! Powstało w Holandii w 1925 roku – idea zrodziła się w sercu ks. Jakuba Willenborga, który szukał sposobów na odnowienie życia duchowego w parafii.
Zaczął gromadzić chorych, osoby w podeszłym wieku, które pragnęły ofiarować swoje cierpienie w intencji Kościoła i świata, jednoczyć ich wokół Jezusa, wysyłać do nich co miesiąc listy, z prostotą i zaufaniem mówić o trudnych sprawach, ograniczeniach, a przede wszystkim pokazywać im, że w nowej – często trudnej do zaakceptowania – sytuacji ich życie ma sens, wartość! Że mogą, pomimo fizycznych ograniczeń, efektywnie przyczynić się do wzrostu Królestwa Bożego. Mottem stały się słowa św. Pawła: „Z Chrystusem jestem przybity do krzyża” (Ga 2,19).
Bardzo szybko idea rozeszła się po Europie. Zaledwie w pięć lat od powstania wspólnota liczyła już ponad 50 tysięcy osób! Za przyczyną Adeli Głażewskiej, a potem ks. Michała Rękasa, zyskała popularność także w Polsce. Warto dodać, że papież Pius XI 24 czerwca 1930 roku, na prośbę ok. 400 biskupów z całego świata, oficjalnie zatwierdził struktury Apostolstwa Chorych.
Od 1930 roku zaczęto wydawać w Polsce „List do chorych” – miesięcznik, pomimo przeszkód ze strony komunistów, istnieje do dziś. Świętem patronalnym Apostolstwa Chorych jest wspomnienie Matki Bożej Uzdrowienia Chorych, obchodzone 6 lipca. Tego dnia chorzy gromadzą się na Jasnej Górze na ogólnopolskiej pielgrzymce.
Siedzibą sekretariatu są Katowice. Aktualnie krajowym duszpasterzem i dyrektorem ACh jest ks. Wojciech Bartoszek. Asystentem diecezjalnym w diecezji siedleckiej zaś jest ks. Paweł Siedlanowski.
Cele Apostolstwa Chorych
Można je zebrać w trzy grupy:
- Uczestnictwo chorych, niepełnosprawnych, osłabionych przez wiek w zbawczej misji Kościoła.
- Pomoc osobom chorym – duchowa, duszpasterska, materialna.
- Promowanie zdrowia na fundamencie całościowej wizji człowieka.
Są realizowane na różne sposoby: sami chorzy podejmują apostolstwo poprzez modlitwę i ofiarowanie swojego cierpienia. Ich powołanie wiąże się z obecnością i towarzyszeniem im przez inne osoby. Jest to obecność fizyczna, duchowa. Przybierać może wiele form, w zależności od możliwości i potrzeb, np. codzienne wsparcie w zwyczajnym funkcjonowaniu, wolontariat, prowadzenie korespondencji, dystrybucja „Listu”, telefony zaufania, pomoc w dotarciu na Mszę św., pielgrzymki, rekolekcje. A przede wszystkim darowanie swojego czasu, obecności, miłości.
Warto podkreślić, że Apostolstwo Chorych nie gloryfikuje bierności. Zakłada profilaktykę prozdrowotną, poddanie się leczeniu według współczesnych standardów medycznych. Zachęca do modlitwy o uzdrowienie fizyczne i duchowe. Buduje zaufanie do Pana Boga, ale też kompetencji lekarskich, w każdej sytuacji.
Ks. Michał Rękas napisał blisko 90 lat temu – jakże aktualne dzisiaj! – słowa: „Patrzcie na tych biedaków, którzy żyją w grzechu śmiertelnym, z dala od Boga. Patrzcie na tych zobojętniałych w wierze, na ten tłum dzisiejszych katolików «ochrzczonych pogan», na tych wątpiących, zbłąkanych, kuszonych, którzy nie mogą dotrzeć do Boga. Za nich wszystkich macie ofiarować swoje cierpienia, by się nawrócili i znaleźli ukojenie i pokój Chrystusowy”.
Jak zostać członkiem wspólnoty?
Można wybrać członkostwo zwyczajne Apostolstwa Chorych lub członkostwo wspierające.
Członkostwo zwyczajne zawiązane jest z wypełnieniem trzech duchowych warunków przynależności:
- Przyjęcie cierpienia z poddaniem się woli Bożej.
- Znoszenie go cierpliwie, po chrześcijańsku, w zjednoczeniu z Jezusem, który się za nas ofiarował na krzyżu, ofiaruje się w Eucharystii i wciąż żyje w Kościele.
- Ofiarowanie swojego cierpienia Bogu w intencji przybliżenia Królestwa Bożego, za zbawienie świata, za Kościół i Ojczyznę oraz w intencjach Ojca Świętego.
Członkostwo wspierające – polega na zobowiązaniu się przez osoby zdrowe do przynajmniej rocznego zaangażowania się w służbę na rzecz osób chorych, niepełnosprawnych, osłabionych przez wiek.
Od 2020 roku należy zgłosić chęć podjęcia członkostwa poprzez wysłanie deklaracji na adres: Sekretariat Apostolstwa Chorych, skr. poczt. 649, 40-950 Katowice, droga mailową: sekretariat@apchor.pllub telefonicznie dzwoniąc pod numer32 251 21 52. Jako dowód przyjęcia osoba deklarująca wolę przystąpienia otrzymuje dyplom i krzyż Apostolstwa Chorych.
W każdym momencie można zrezygnować z członkostwa we wspólnocie. Warta polecenia jest piękna modlitwa ACh, choć jej odmawianie nie jest obowiązkowym warunkiem przynależności.
Dlaczego warto
wstąpić formalnie w szeregi Apostolstwa? Czy nie wystarczy wypełnić polecane zobowiązania w skrytości serca i zamknięciu czterech ścian „swojej izdebki”, podjąć wolontariat bez rozgłosu wstępnych deklaracji?
Owszem, to też będzie miało swoją wartość. Ale wejście do wspólnoty wniesie ze sobą wiele duchowych przywilejów, odpustów, pozwala -dosłownie! – poczuć się częścią ważnego dzieła, identyfikować się pełniej z niezwykle istotną misją Kościoła powszechnego, ofiarując przez niego Panu Bogu skarb swojego cierpienia, trud opieki nad chorymi. Wydawany każdego miesiąca „List do osób chorych i niepełnosprawnych” – wysyłany pocztą do członków Apostolatu Chorych – może wydatnie pomóc zrozumieć sprawy dotąd zakryte, spojrzeć na swoją chorobę w szerszym kontekście, dostrzec w niej szansę.